ένας ακόμη ήρωας χρειάζεται υποστήριξη: Bradley Manning

εχθές μεταφέρθηκε από το Κουβέιτ όπου κρατείτο στις ΗΠΑ. ο Μπράντλευ Μάννινγκ, ο 22χρονος λοχίας του Αμερικανικού Στρατού θεωρείται ο υπεύθυνος διαρροής του γνωστού πλέον σ'ολον τον πλανήτη βίντεο οπου προβάλλονται εικόνες από εκτελέσεις αμάχων στη Βαγδάτη. επίσης για τη διαρροή 92.000 απορρήτων εγγράφων, όλα στην γνωστή μας ιστοσελίδα WIKILEAKS.

υπάρχει υπόμνημα στο οποίο μπορούμε να υπογράψουμε και να δηλώσουμε την υποστήριξή μας στον υπέρμαχο της αλήθειας και της ανθρωπιάς. το:

http://www.petitiononline.com/manning1/petition.html

για όσους δεν έχουν δει το βίντεο ακόμη:

η κατάληψη

σενάριο: Νaomi Klein σκηνοθεσία: Avi Lewis

μετά την οικονομική κρίση της Αργεντινής οι εργάτες παίρνουν στα χέρια τους τις επιχειρήσεις

The take - 1ο μέρος from rosinantis on Vimeo.

The take - 2ο μέρος from rosinantis on Vimeo.

η αμαρτωλή σχέση

το αφήνω ασχολίαστο. πολύ καλή δουλειά από τον ftou1000kaka

Το κίνημα των ακτημόνων στην Βραζιλία

Του Περικλή Κοροβέση

Στα τέλη του 19ου αιώνα κάποιος ονειροπόλος επαναστάτης, ονόματι Αντόνιο Κονσελέιρο, βαρέθηκε να περιμένει τη μέρα της επανάστασης για να αλλάξει η κοινωνία και αποφάσισε να χτίσει τη δική του την κοινωνία μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία. Αυτά στη μακρινή Βραζιλία. Άρχισε να μιλάει για το όραμά του στους περιθωριακούς, στους τρωγλοδύτες, ζητιάνους, ξεχασμένους γέρους, σε παιδιά του δρόμου, ακόμα και σε ανάπηρους. Συγκέντρωσε μερικές χιλιάδες ανθρώπους όπου κατέλαβαν μια έκταση γης, στη βόρεια Βραζιλία. Το μέρος ήταν αφιλόξενο και κακοτράχαλο. Αλλά μπορούσαν να το καλλιεργήσουν και να ζήσουν. Όλοι είχαν το ίδιο μερίδιο, και όλοι μαζί φρόντιζαν τους γέρους και τους ανήμπορους. Η είδηση αυτής της "κοινωνίας" μέσα στην κοινωνία διέτρεξε όλη την Βραζιλία και άρχισαν να καταφθάνουν εκεί φτωχοί από την κάθε γωνιά της χώρας που ήθελαν να εγκατασταθούν στο Γκανούδος. Έτσι λεγότανε το μέρος.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει 500 στρατιώτες για να καθαρίσουν την περιοχή. Αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι άοπλοι φτωχοί "καθάρισαν" τους στρατιώτες. Ελάχιστοι γύρισαν πίσω ζωντανοί και ακέραιοι. Η επόμενη επιχείρηση-σκούπα ήταν πιο οργανωμένη. Στείλανε 1.300 βαριά οπλισμένους στρατιώτες που τους υποστήριζε και πυροβολικό. Αλλά και εδώ τα πράγματα πήγαν άσκημα για τον κυβερνητικό στρατό. Γύρισαν πίσω δύο τρεις εκατοντάδες. Το 1897 ήρθε το τρίτο κύμα στρατιωτών. Περίπου 2.500 άντρες-κομάντος με κανόνια και όλα τα σχετικά. Τότε το Γκανούδος είχε περίπου δέκα χιλιάδες φτωχούς. Ύστερα από μάχες δύο μηνών το Γκανούδος πέφτει. Στους τελευταίους τέσσερις υπερασπιστές του Γκανούδος, ήταν ένα αγόρι εφτά χρονών και ένας άντρας 70 χρονών. Από αυτή τη σφαγή επέζησαν 400 άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναικόπαιδα.
Σήμερα, τα ονόματα "Αντόνιο Κονσελέιρο" και "Γκανούδος" είναι αναφορές ιερές, για το Κίνημα των Ακτημόνων της Βραζιλίας που κινείται στις ίδιες αρχές. Πρώτο βήμα. Κατάληψη γης. Δεύτερο βήμα υπερασπίζουμε τη γη μας και αντιστεκόμαστε. Τρίτο βήμα καλλιεργούμε τη γη και παράγουμε. Και όλοι μαζί βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη.
Σήμερα υπάρχουν στη Βραζιλία 2.000 "ακομπαμέντος". Δηλαδή τόσα είναι και τα μέρη που έχουν καταλάβει οι ακτήμονες, έχουν χτίσει πρόχειρα χωριά, καλλιεργούν τη γη και πουλούν τα προϊόντα. Υπάρχουν πάνω από 250.000 οικογένειες που ζουν από δω και ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που ζουν στα "ακομπαμέντος" ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο. Αυτό το κίνημα ιδρύθηκε το 1984 και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο μεγάλα κινήματα στον κόσμο και αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Σήμερα είναι νόμιμο (και πριν από την εκλογή του Λούλα). Αλλά και αυτό δεν έγινε από μόνο του. Υπάρχει η σφαγή του Ελντοράντο ντος Καράγιας, όπου οι ακτήμονες σε μια πορεία διαμαρτυρίας, είχαν 19 νεκρούς και 69 τραυματίες. Σ' αυτή την πορεία δολοφονήθηκε ένας από τους ηγέτες του κινήματος, ο Αμάνσιο Ροντρίγκες Σίλβα. Τραυματίστηκε από μια σφαίρα στο πόδι και έπεσε κάτω. Αναγνωρίστηκε από τη στρατιωτική αστυνομία και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι, όταν βρισκόταν αυτός ανήμπορος και τραυματίας στην άκρη του δρόμου.
Το κίνημα των Ακτημόνων δεν είναι ένοπλο και δεν χρησιμοποιεί βία. Οι καταλήψεις γίνονται ειρηνικά, νύχτα και πάντα Παρασκευή (Μέχρι να κινηθεί η γραφειοκρατία, αυτοί έχουν ήδη εγκατασταθεί. Τα Σαββατοκύριακα η κρατική μηχανή ξεκουράζεται. Έτσι κερδίζουν οι ακτήμονες δύο μέρες). Προηγούμενα έχουν εντοπίσει ποια περιοχή θα καταλάβουν που θα πρέπει να είναι κρατική ή ο λαντιφουντάριος να την έχει αφήσει ακαλλιέργητη. Μη βίαιοι, δεν σημαίνει παθητικοί. Αντιστέκονται με χέρια και με πόδια. Την τύχη του Σίλβα είχαν πολλοί ηγέτες των Ακτημόνων. Οι πιστολέιρος που ενοικιάζονται από τους μεγαλοκτηματίες μπορούν να δολοφονήσουν όποιον τους υποδειχθεί έναντι του ποσού των 20-50 ευρώ. Από το 1985 μέχρι το 1999, είχαν δολοφονηθεί 1.169 άτομα που όλα τους είχαν σχέση με το κίνημα των ακτημόνων. Ανάμεσά τους και πολλοί κληρικοί που ανήκουν στη "Θεολογία της Απελευθέρωσης" και πήραν ενεργό μέρος στις καταλήψεις. Γι' αυτό δεν είναι σπάνιο να δεις τη φωτογραφία του Τσε δίπλα στο Χριστό, στην ίδια καλύβα. Στη Βραζιλία υπάρχουν 15 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην απόλυτη φτώχεια. Και εδώ είναι η μεγάλη δεξαμενή του κινήματος. Η εγκληματικότητα στη Βραζιλία είναι μεγάλη. Στο Σαν Πάουλο δολοφονούνται κάθε χρόνο 6.000 άνθρωποι και άλλοι 3.000 στο Ρίο. Τα περισσότερα είναι έργα των πιστολέιρος ή των ιδιωτικών αστυνομιών των πλουσίων. Συνήθως τα θύματα είναι παιδιά ή άνεργοι που βρέθηκαν στη λάθος γειτονιά. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να αποφασίσει κάποιος να ενωθεί με το κίνημα εν αναμονή της δημιουργίας του νέου "ακομπαμέντος". Και η ελπίδα για κάτι καλύτερο, εδώ και τώρα, στρατολογεί.

Πηγή: Frederik Ekelund, από το σουηδικό περιοδικό "Ordfront" (5/2002).

Working Class Hero

Working Class Hero from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

by John Lennon

Το «Πείραμα της Φυλακής»

το πείραμα που υλοποίησαν ψυχολόγοι του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ με συμμετοχή φοιτητών ως πειραματόζωα. τα συμπεράσματα εξηγούν την άσκηση ακόμη και βίας και θηριωδίας από ανθρώπους που τους έχει δοθεί εξουσία κατά κάποιο τρόπο αλλά και η ανοχή και υποταγή σ' αυτούς από τους εξουσιαζόμενους

τα τραγιά.....

Καμαρώσαμε τους αξιότιμους εθνοπατέρες μας να παρλάρουν στο Παρλαμέντο τους. Για το εργατικό και ασφαλιστικό. Ανάλλαχτοι ολόιδιοι και ολόφτυστοι. (Πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων). Υποδείγματα αμίμητου «ηρωισμού»…
Γιατί είναι ύψιστος «ηρωισμός» να μην κουράζεσαι να επαναλαμβάνεις αενάως τις ίδιες τιποτολογίες. Και να σκηνοθετείς βατραχομυιομαχίες, προκειμένου να εξαπατήσεις, για μια ακόμη φορά, το Ναστραδίν λαό, για να του πάρεις, όχι πια το πάπλωμα, αλλά το τομάρι.
Και η απόφαση δεδομένη, όπως πάντα. Όπως στην περίπτωση του νόμου για την ανευθυνότητα των υπουργών. Ή τη βουλευτική ασυλία. Και όποια άλλη αλητεία. Για την καταλήστευση σε βάρος του λαού. Και προπάντων το αλήστου μνήμης δουλαγωγικό και δουλοκτητικό Μνημόνιο.
Οι εξαιρέσεις -λένε- φταίνε. Η πλειοψηφία είναι καλοί. Κι όμως τους σκανδαλοποιούς νόμους τους ψηφίζουν πάντα οι πλειοψηφίες και όχι οι εξαιρέσεις.
Ο παπατζής καραγκιοζοπαίχτης του κατεστημένου χορεύει τις μαριονέτες του έτσι, ώστε, κάθε φορά, μονά ζυγά να ’ναι δικά του. Και πάντα αυτός να βγαίνει κερδισμένος και πάντα ο λαός χαμένος.
Υπάρχουν «τάχα μου» και κάποιοι-προς στιγμήν-διαφωνούντες με τη σκληρότητα των μέτρων. Για να εκτονώνουν και χαλαρώνουν με τους ψευτοηρωισμούς τους τον εξουθενωμένο και οργισμένο λαό. Αλλά, παρά τις «τραγικές» συγκρούσεις, που υποτίθεται ότι βιώνουν, τελικά υποκύπτουν στα «τραγικά» αδιέξοδα…
Γιατί βέβαια «τα λεφτά είναι πολλά». Και σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ το μισθό και τη σύνταξη των 360 ευρώ. Που, αν τους υποχρέωναν να ζήσουν μόνο με αυτά, οι περισσότεροι θα προτιμούσαν μάλλον ν’ αυτοκτονούσαν.
Και ο λαός; Τι κάνει ο λαός!
Ο, τι και τα τραγιά του ανέκδοτου. Που, αν ορμούσαν όλα μαζί καταπάνω στο χασάπη, που τα ‘σφαζε, θα τον είχαν εξουδετερώσει και θα γλίτωναν. Αλλά το καθένα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι! Τώρα κάποιο άλλο σφάζεται. Μπορεί και να γλιτώσω εγώ…
Και αναχάραζαν ή τρώγαν το χόρτο τους. Πράσινο ή και γαλάζιο από τη μούχλα…
Άλλωστε τώρα μας αριβάρουν και οι δημοτικές. Και τ’ αφεντικά θέλουν ν’ αναμετρήσουν το «έχει» τους. Να ιδούνε πόσοι «ιδανικοί αυτόχειρες» θ’ ακολουθήσουν το σφαγείο του ενός και πόσοι το σφαγείο του άλλου.
Να τους κακοκαρδίσουμε; Δεν γίνεται! Καλύτερα στον Καιάδα κι εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα τρισέγγονά μας…
Άλλωστε, όπως φαίνεται, κατατρυχόμαστε και από σύμπλεγμα εξαρτήσεως. Όπως οι μαύροι δούλοι. Που και μετά τη νόμιμη απελευθέρωσή τους, δεν ήθελαν να ζήσουν ανεξάρτητοι απ’ τους δήμιους και εκμεταλλευτές τους.
Που ’σαι καημένε Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και Μπότσαρη και Μακρυγιάννη! Και τόσοι άλλοι αθάνατοι ήρωες… Που χύσατε το αίμα σας και δώσατε και τη ζωή σας για τη λευτεριά! Να καμαρώσετε τους προσκυνημένους γραικύλους….
Πώς σέρνονται στο Γκουαντανάμο της τοκογλυφίας και τη Βαστίλη του καπιαλιστικού Μεσαίωνα με τις ατσάλινες αλυσίδες των βαρύτατων χρεών, που χάλκευσαν σε βάρος τους κάποιες πλειοψηφίες εθνοπατέρων…

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis,wordpress.com

e-mail: papailiasyfanis11@gmail.com

ΑΪΤΗ «Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει μέσα σ' αυτή την καταστροφή, »

Μαρτυρία - Της Ιζαμπέλ Τζέινσον - Τρεις εβδομάδες μετά τον καταστροφικό σεισμό που χτύπησε την Αϊτή, ήρθε η στιγμή για την Ιζαμπέλ Τζέινσον, Υπεύθυνη Επικοινωνίας της Αποστολής, να αναχωρήσει. Λυπημένη που αφήνει πολλούς ασθενείς που έχει γνωρίσει, η Ιζαμπέλ νιώθει συγκινημένη από την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη που έχουν δείξει οι Αϊτινοί στη διάρκεια αυτής της καταστροφής.

Χαίρεται, όμως, γιατί ξέρει ότι ενώ ο προσωπικός χρόνος παραμονής της στην Αϊτή τελειώνει, οι ομάδες των ΓΧΣ συνεχίζουν να εργάζονται για να προσφέρουν την αναγκαία ιατρική περίθαλψη.

«Φοβόμουν αυτή τη μέρα, γιατί δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να πεις αντίο. Έχω νιώσει τόση αγάπη και τόσο σεβασμό για τον πληθυσμό της Αϊτής που στέκεται με τόση αξιοπρέπεια απέναντι σε αυτή τη δυστυχία.

Οι ομάδες μας επεκτείνουν τα ιατρικά μας προγράμματα. Τώρα έχουμε πολλά σημεία δράσης στο Πορτ-ο-Πρενς, στις περιοχές Λεγκάν και Τζάκμελ για να προσφέρουμε όχι μόνο χειρουργική φροντίδα στους τραυματίες, αλλά και αποκατάσταση τραυμάτων, εμβολιασμούς, θεραπευτική τροφή για υποσιτισμένα παιδιά, γυναικολογική φροντίδα, συμβουλευτική και μακροχρόνια φροντίδα στους εκατοντάδες ασθενείς. Τα τραύματα του σώματος θα θεραπευτούν με το χρόνο, αλλά τα τραύματα στις ψυχές τους θα χρειαστούν επίσης ειδική φροντίδα. Πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι δε θέλουν να σκέφτονται όσα έγιναν, επειδή δε θέλουν να ξαναζήσουν τον τρόμο. Μίλησα σε μία ασθενή σήμερα, την Ελίζαμπεθ, που έχει τραυματιστεί σοβαρά και πάσχει από κατάθλιψη. Ήταν σιωπηλή και απομονωμένη, ξεσπώντας σε κλάματα κάποιες στιγμές. Το σοκ που υπέστη χάνοντας τα λίγα πράγματα που είχε, το σπίτι της, ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Ποιο θα είναι το μέλλον της; Που θα ζήσει; Νιώθω άσχημα γιατί δεν μπορώ να τη στηρίξω πολύ. Από τη στιγμή που αρχίσει η φυσική επούλωση των τραυμάτων, οι άνθρωποι εδώ θα χρειαστούν δουλειές και σπίτια για να μπορέσουν να νιώσουν ασφαλείς.

Η εκτίμηση που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ελπίδα για όσους έφυγαν από το Πορτ-Πρενς. Ήταν φανταστικό να ανακαλύπτεις την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων σε αυτές τις μικρές πόλεις. Παρέχεται δωρεάν ιατρική περίθαλψη στους επιζώντες του σεισμού στη Δομινικανή Δημοκρατία και την Αϊτή. Οι γιατροί έχουν προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες τους και οι δήμαρχοι των πόλεων έχουν οργανώσει με λεωφορεία τη μεταφορά κατοίκων από το Πορτ-ο-Πρενς στις πόλεις τους. Στην πραγματικότητα, το πιο όμορφο πράγμα που έχω παρατηρήσει σε αυτή την καταστροφή είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

Οι κάτοικοι της Αϊτής βοηθούν ο ένας τον άλλον θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους για να βγάλουν φίλους αλλά και αγνώστους από τα συντρίμμια, μοιράζοντας μεταξύ τους το λίγο φαγητό που τους έχει απομείνει, φιλοξενώντας δεκάδες αστέγους στα σπίτια της υπαίθρου και ψάχνοντας ο ένας τον άλλον τη νύχτα τους δρόμους του Πορτ-ο-Πρενς. Τώρα υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις που δίνουν ελπίδα και θέλουν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο. Οι δήμαρχοι των πόλεων έχουν προσλάβει εκατοντάδες άτομα για να καθαρίσουν τους δρόμους από τα συντρίμμια, να επαναφέρουν την καθαριότητα και την τάξη. Και κάποιοι έχουν στήσει μικρούς πάγκους για να πουλήσουν τρόφιμα στους καταυλισμούς των αστέγων γύρω από την πόλη. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.

Η τελευταία μου ευχή είναι να μην ξεχάσουμε εμείς οι τυχεροί, την Ελίζαμπεθ, τη Σύνθια, τη Στε-Αμίζ και την Γκαμπριέλ όταν πια σβήνουν οι τηλεοπτικές κάμερες,. Γιατί θα συνεχίσουν να ζουν με τις συνέπειες αυτής της καταστροφής. Το μόνο που με καθησυχάζει φεύγοντας είναι ότι θα συνεχίσουμε να τους προσφέρουμε ιατρική περίθαλψη για όσο τη χρειάζονται. »

πηγή

το μνημόνιο της ντροπής

τέτοιο ξεπούλημα δεν ξανάγινε

Η ΔΙΕΘΝΗΣ

(Η Διεθνής γράφτηκε το 1871 από τον Ευάγγελο Ποτιέ και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1895 από τον Γκοσσελέν, που καταδιώχθηκε για την έκδοση αυτή, σαν υποκινητής σε στάση και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλακή και 100 φράγκα πρόστιμο. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από το Ρήγα Γκόλφη το 1921. Συμβάλλοντας στον ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ την μελοποιήσαμε σε δικιά μας εκτέλεση)

Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Της πεινάς σκλάβοι εμπρός, εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
Σαν βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
Που ζούσαμε στην καταφρόνια
Θα γίνουμε το παν εμείς.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ…Η ΔΙΕΘΝΗΣ… Η ΔΙΕΘΝΗΣ…Η ΔΙΕΘΝΗΣ

Θεοί, άρχονται, βασιλιάδες
Με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες
Μονάχοι τους θα σωθούν.
Για να λείψουν πια τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η κλεψιά
Να ιδούνε πρέπει την γροθιά μας
Και την ψυχή μας την φωτιά.

Εμπρός μονάχη μας ελπίδα
Είναι η σφιγμένη μας γροθιά
Κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα
Ζήτω, ζήτω η λευτεριά
Και αν θελήσουν να δοκιμάσουν
Της ψυχής μας τους κεραυνούς
Να ιδούνε τότες θα προφτάσουν
Πως είναι οι σφαίρες μας για αυτούς

Σκληρός ο νόμος μας ξεσκίζει
Κι οι φόροι ασήκωτοι για μας
Ο πλούσιος ότι κι αν κερδίζει
Είναι πλούτος της κλεψιάς.
Η σκλαβιά, η αδικία φτάνει
Όχι πια ταπεινοί σκυφτοί
Αδέλφια η φύση όλους μας κάνει
Και είμαστε ίσοι μπρος σε αυτή.

Οι πλούσιοι άσπλαχνα μας γδέρνουν
Και μας αρπάζουν το ψωμί
Τον κόπο μας και αυτοί κι αν παίρνουν
Για μας η πεινά πληρωμή
Της δουλείας Όλοι οι κλεφτες κατου
Δίκιο τώρα ο φτωχός ζητάει
Όσο γυρεύει είναι δικά του
Κι όταν θελήσει τα αποκτάει

Εμάς που αδιάκοπα η δουλειά μας
Γεννάει της γης τους θησαυρούς
Όλα τα πλούτη είναι δικά μας
Όλα ανήκουν στους φτωχούς.
τώρα πια κόρακες και ακρίδες
Δεν σκεπάζουν τον ουρανό
Χρυσός ο ήλιος στέλνει αχτίδες
Χαμόγελο παντοτινό.